Ang
Talambuhay ni Beato Pedro Calungsod
Si PEDRO CALUNGSOD ay isang kabataang nagmula sa rehiyong Bisaya ng Pilipinas. Konti lamang ang nalalaman tungkol sa kanyang buhay. Ayon sa mga nasusulat, si Pedro ay tinuruan upang maging katekistang layko sa seminaryo minore ng mga Heswita sa Loboc, Bohol. Para sa mga batang nahimok tulad niya, ang paghuhubog ay kinabibilangan ng pag-aaral ng katekismo, wikang kastila at latin. Ipadadala sila pagkatapos sa mga baryo kasama ng mga pari upang gampanan ang kanilang pang-araw-araw na gawain bilang mga sakristan o katekista. Ang iba sa kanila ay ipinapadala sa misyon sa ibayong-dagat kasama ng mga Heswita sa kanilang mapanghamong gawain ng pagpapahayag sa Mabuting Balita at ang pagtatag ng pananampalatayang katoliko sa mga banyagang lupain. At ito ang naganap kay Pedro Calungsod.
Noong ika-18 ng Hunyo 1668, ang masigasig na
Heswitang superyor na si Padre Diego Luís de San Vitores ay tumugon sa
“espesyal na tawag” at nagsimula ng bagong misyon kasama ng 17 kabataang lalaki
at mga pari sa mga isla ng Ladrones. Si Pedro ay isa sa mga batang katekistang nagpunta
sa Kanlurang Pasipiko upang ipahayag ang Mabuting Balita sa mga
katutubongchamorro.
Mula sa Mabuting Pakikitungo
hanggang sa Pagkapoot
Ang buhay sa Ladrones ay mahirap. Ang mga panustos para sa misyon tulad ng
pagkain at iba pang pangangailangan ay hindi regular na dumarating; ang mga
gubat ay napakasusukal tahakin; ang mga talampas ay napakatatarik akyatin; at
ang mga isla ay palagiang binabayo ng mga bagyo. Sa kabila ng lahat, ang mga
misyonero ay hindi pinanghinaan ng loob, at ang misyon ay pinagpala sa dami ng
taong nagbagong-loob sa Diyos. Ginalugad ng mga misyonero ang mga liblib na
lugar at nakapagbinyag ng higit sa 13,000 katutubo. Sinimulan na din ang
pagtatayo ng mga kapilya sa iba’t-ibang lugar sapagkat lumalawak na ang gawain
ng pagtuturo. Isang paaralan at isang simbahan sa karangalan ni San Ignacio de
Loyola, ang naitatag sa lungsod ng Agadna sa hilagang-silangan. Kinalaunan, ang
mga isla ay muling pinangalanang “Marianas” sa karangalan ng Mahal na Birheng
Maria at ng Reyna-Rehente ng Espanya, si María Ana, na siyang tagatangkilik ng
misyong yaon.
Di naglaon, ang mabuting pakikitungo ng mga
katutubo ay naging poot sapagkat ang mga misyonero ay nagsimula ng mga
pagbabago sa nakaugalian ng mga chamorro na hindi angkop sa Kristiyanismo. Ang mga misyonero ay
tumutol sa pagsamba nila sa kanilang mga ninuno. Hinuhukay ng mga chamorro ang
mga bungo ng mga namayapang kamag-anak at itinuturing ito bilang mapaghimalang
anting-anting. Ang mga ito’y idinadambana sa mga espesyal na bahay na
binabantayan ng mga katutubong salamangkero na kung tawagin ay macanja. Ang
mga chamorro ay nagdarasal sa ispiritu ng kanilang mga ninuno upang
swertehin, magkaroon ng magandang ani at manalo sa digmaan.
Tumutol din sila sa kaugalian ng mga kabataang
lalaki na tinatawag na urritao sa kanilang pakikipagniig sa mga kabataang babae sa
mga pampublikong lugar na walang basbas ng sakramento ng kasal sapagkat
itinuturing nila ang ganitong pagkakalakal ng sarili bilang bahagi ng kanilang
pamumuhay.
Hindi rin sila naibigan ng mga chamorrong nasa
mataas na antas sa lipunan o matua na nag-utos na ang biyaya ng pagiging Kristyano ay
nararapat lamang sa kanila. Ang mga mabababa ang antas sa lipunan ay hindi daw
dapat bigyan ng karapatang maging mga kristiyano.
Read more...
Read more...
